De lange rit met de auto was toch wel een aanslag op de honden met die warmte. We hebben het heetste weekend uitgezocht om naar Curaçao te komen, zonder ook maar een zuchtje wind...
Dus toch maar de ramen dicht gedaan en de airco hard aangezet. De tongen van de honden werden vlot korter, terwijl het kippenvel op mijn lijf met dezelfde snelheid juist toenam.
Maar ineens kwamen daar bekende momenten voorbij flitsen. Mijn ouders hadden mijn huis namelijk al wel bezocht en hadden foto's gemaakt van de route er naar toe. En die plekken herkende ik ineens. Dus we waren er bijna!
Eenmaal op de oprit naar mijn huis toe, besefte ik hoeveel geluk ik heb dat ik op zo'n plek mag wonen. Het heeft heel wat slapeloze nachten, een hoop heen en weer gemail en zelfs bemiddeling van mijn ouders gekost om hier toch te mogen komen wonen (na een akkefietje met een oplichtster die het hazenpad had genomen) maar ojee, wat was het het waard!
Zelfs een jaar na deze dag zal ik nog steeds geen plek op het eiland hebben gezien waar ik liever had willen wonen!
Binnen een kwartier kwam zo ongeveer de halve familie van de huiseigenaar gedag zeggen, kennis maken en me welkom laten voelen. Zelfs de bakker, die trouw elke zondag langs komt, had meteen vers brood voor ons bij zich.
Olly en Pippa hebben het hele terrein verkend en kwamen daarna voldaan op de veranda liggen.
Mijn broer en ik hebben nog een soepje opgewarmd op het camping-gasstelletje wat ik te leen had en daarna liet hij ons alleen op onze nieuwe stek.
We zijn thuis!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten