En nu geloven jullie natuurlijk niet dat de honden en ik een heuse verticale rotswand van een paar meter hebben beklommen...
Sta je daar ineens voor een steile wand en ik wilde niet dezelfde weg terug. Dus ik zeg eigenlijk bluffend tegen Olly -de bikkel- "Toe maar"! En hij neemt zonder verder na te denken zo een aanloop en springt tot halverwege die wand! (die zag ik even niet aankomen!!) Ik ben er meteen onder gesprongen om te voorkomen dat hij met dezelfde vaart weer naar beneden zou vallen en hij hees zich zo verder op! Ik stond versteld! Waar haalt hij die kracht vandaan? 3 meter boven ons stond hij daar te grijnzen...
Maar ja, toen Pippa nog en dat is nu eenmaal iets minder een held. Ze was vast niet van plan om hetzelfde te doen als haar voorganger, dus ging er gewoon bij zitten. Olly weer naar beneden halen was geen optie, hij weegt nu eenmaal hetzelfde als ik en dat kan ik niet even naar beneden tillen.
Dus ik zelf maar naar boven geklauterd (voelde me een heuse freestyle bergwandbeklimmer) en eenmaal boven nog weer Pippa proberen te overreden het toch maar te doen... Maar echt niet!
Dus ik weer naar beneden, haar de lijn omgedaan en ik weer naar boven. Halverwege een poging gedaan haar op te hijsen en na wat verzet werkte ze dat toch ineens mee en hielp al krabbelend tegen de rotsen zichzelf omhoog te krijgen.
Joh, je had haar kop moeten zien toen ze eenmaal boven was! "Kijk nou waar we zijn zeg! Heb ik toch maar even geflikt hè?" Stoere Pippa!
Dit soort dingen zijn geweldig om je band op te bouwen. Je vraagt iets van ze, waaraan ze zelf twijfelen. Maar hebben ze het eenmaal gedaan dan weten ze ook dat jij ze niks vraagt wat ze niet kunnen. En ze weten nu -letterlijk- dat ik ze nooit laat vallen... Kanjers!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten