Je leven begint bij 40 zeggen ze. 'Laat ik dat leven dan maar eens ergens anders beginnen' dacht ik!
Dat alles in zo'n enorme stroomversnelling kwam toen ik eenmaal de knoop had doorgehakt, had ik niet verwacht!
De dag dat ik het internet opging om alvast naar huisjes te zoeken, was de dag dat ik mijn huidige huis vond! Ik zag de foto en wist: daar moet ik wonen! Het was een oudere foto en ik was zelfs nog nooit in deze buurt geweest, maar het was zo'n onderbuik gevoel dat het goed zat.
Werk zou ik eenmaal hier wel zoeken. Ik ben (in tegenstelling tot wat mensen om me heen) geen dag bang geweest om geen werk te vinden. Maar een huis vond ik belangrijk. Ik wilde wel meteen met de honden een thuis hebben.
Het grote uitzoeken van al mijn spullen, het verkopen van alles wat maar waarde had om mijn reis te bekostigen en het uiteindelijke inpakken van alles wat mee ging, was begonnen! Het meeste uitzoeken moet je zelf doen, maar ik heb veel hulp gehad met inpakken, demonteren e.d. van mijn ouders.
Mijn trouwe wagentje moest natuurlijk ook mee en al mijn oude spulletjes. Het heeft geen cent waarde voor een ander, maar het is mijn leven. Al die spullen hebben een verhaal, ze hebben al zoveel gezien en beleefd. En nu staat alles 8000 km verderop... En ik ben er nog steeds zo gelukkig mee!
De week voor mijn vertrek is de container vast gegaan. De dag dat hij geladen werd heb ik ongelooflijk veel hulp gehad van vrienden, vriendinnen en kennissen, echt geweldig! Hij was in een paar uur vol. Ook was er een man bij die niets anders doet dan zeecontainers zeewaardig laden en wat hebben we daar een goede hulp van gehad. Alles stond muur en muur vast. Het liep als een trein op deze manier.
Daar gaat ie! Alleen het autootje moest er nog bij.
En toen was het huis leeg... Écht leeg! Dus wat heb je er nog te zoeken? Niets... En dus heb ik samen met de honden de laatste week bij mijn ouders gelogeerd. Met twee van die grote honden kun je nergens terecht, maar zij stelden de deur voor ons open, wat erg fijn was.
Op veler verzoek toch nog een afscheids uurtje gehouden. Bij het lege huis wat ik achter gelaten had. Dat was onwijs leuk en gezellig. Er waren zoveel mensen dat ik niet eens iedereen persoonlijk kon spreken. Maar tot op de dag van vandaag zijn jullie allemaal nog in mijn gedachten hoor!
Hoewel het dan allemaal wel supersnel gegaan is, is het vanaf dat ik hier aankwam bepaald niet vanzelf gegaan! Veel tegenwerking en tegenslagen, maar ook veel geluksmomenten omdat ik me vastbeet, doorzette en volhield... Ik kijk niet meer om naar de moeilijkheden, maar concentreer me op alle positieve dingen. Wat ojee, die zijn er zóveel!
En nu? Nu ben ik morgen jarig en zit al bijna een half jaar hier op Curaçao! Het ultimatum is duidelijk gehaald!
En als ik terug kijk heb ik het toch al heel behoorlijk voor elkaar! En dat in maar een paar maandjes. Het voelt alsof ik hier al veel langer ben, er is al zoveel gebeurd!
Ik heb nog geen seconde spijt gehad dat ik dit gedaan heb en het is gewoon geweldig dat ik zo meteen jarig ben bij 30 graden! Das me nog niet eerder gelukt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten